Bij de Tjamme

Dominees worden zeldzaam, lijken een rariteit te worden. Zo moet ik bij kennismaking op scholen met wie gezamenlijk een dienst wordt voorbereid, maar eerst aan de leerlingen uitleggen wat een dominee doet. Niettemin heb ik het “wondere ambt” nu al vijfentwintig jaar met plezier vervuld. Het blijft een bijzondere baan: het ambt “draagt” je, zoals dat heet, ingebed als het is in een eeuwenoude traditie, en niet minder doordat de mensen die je steunen en respecteren én je kunt er persoonlijk invulling aan geven. Het was niet mijn eerste keus, misschien juist ook omdat mijn vader predikant was. Je krijgt dan  genoeg mee van de minder plezierige kanten van de kerk. Eerst ben ik leraar op de basisschool geworden en dat helpt me nu nog bij activiteiten op en met scholen. Maar het bloed kruipt waar het niet gaan kan en zo ben ik later in Groningen theologie gaan studeren. Na pastoraal werk in Groningen-Zuid te hebben gedaan, werd Oostwold-Finsterwolde mijn eerste gemeente. Na een periode van 14 jaar in Bovensmilde ben ik teruggekomen in Oost-Groningen. En mag ik nu in dezelfde kerk aan de Goldhoorn mijn jubileum vieren. 
De dienst wordt niet uitgezonden. Niet dat ik daar op zich tegen ben; het is mooi dat onze diensten zo een groter bereik hebben. Maar de coronatijd leerde me hoe belangrijk het is ook fysiek samen te zijn om te “horen”. Er gebeurt dan iets - benoem het maar eens - in de communicatie van het Woord dat op het scherm niet over te brengen is. Te weten dat je op dat ene moment in de tijd samen iets hoort en beleeft, heeft een bijzondere zeggingskracht. Voor één keer dus “onder elkaar”. Wie niet kan komen en alles graag naleest: bel of mail de scriba of mij en u krijgt de teksten. Zo doen we het weer zoals in het verleden, net zoals ook mijn beroep tot het verleden lijkt te behoren.

Met een hartelijke groet,
Ds. Gert Wybe van der Werff

column voor Leeftocht (oktober 2024)