Protestantse Gemeente te Oost-Groningen

We naderen het einde van de kerkelijke kalender, die in het teken staan van de voleinding – de verwachte voltooiing van wat God met zijn schepping begonnen is – en daarmee samenhangend het uitzien naar Jezus’ wederkomst. In de tijd van voleinding gaat het over de “laatste dingen” die in de eindtijd onthuld worden: de dag van het oordeel, over wat recht is en wat onrecht, wat dood is en wat naar het leven wijst. Maar die “laatste dingen” zijn in de bijbel altijd tegelijk de “eerste dingen”: alles wat wezenlijk is voor ons bestaan en voor de wereld. Dat wat eraan vooraf gaat. De dingen die hier en nu evengoed gelden. Daarom moeten we die eindtijd maar niet naar een verre toekomst projecteren. De eindtijd is al ingezet bij Jezus’ kruisdood en opstanding; daarin is ook onze toekomst al zichtbaar geworden.

“Het lijkt erop dat we nu in de eindtijd leven” hoor ik vaak opmerken en dan wijst diegene op alle oorlogsgeweld, polarisatie in de samenleving, natuurrampen en andere ellende in de wereld. We ervaren inderdaad een enorme crisis op velerlei gebied, maar hebben vele generaties voor ons dat ook al niet beleefd? Zoals de mensen die voor en tijdens de Tweede Wereldoorlog leefden? En voor velen is toen de wereld/ hun wereld ten onder gegaan… Maar een verschil met vorige generaties is wel dat we, door de, door menselijk toedoen ingezette klimaatopwarming, met het einde van al het leven op onze planeet geconfronteerd worden. Dan kun je alle hoop voor de toekomst verliezen en helemaal als de urgentie om noodzakelijk maatregelen te nemen door velen ontkend of minder gevoeld wordt. En verzet tegen het machtige conglomeraat van kapitaal, fossiele industrie en politiek zinloos lijkt. Het gevoel dat Tommy Wieringa in “Optimisme zonder hoop” sterk onder woorden bracht.

Volgens de eerste getuigen van Jezus’ leven en sterven is wat we hopen niet afhankelijk van ontwikkelingen in het wereldgebeuren. In Jezus Christus is God opnieuw met de wereld begonnen. Zijn leven en onderwijs blijven ons een richting uit een zin- en doelloos bestaan wijzen. In zijn nabijheid wordt het leven goed en waardevol om te leven. Door Jezus’ opstanding heeft deze manier van leven toekomst. Daarom schrijft Paulus “Hij is onze hoop” (Kol.1:27).

Onze werkelijkheid staat echter in fel contrast met dit goede leven bij Christus. Ons geloof staat daarom voortdurend onder spanning. We hebben de bemoediging van het Woord en van elkaar nodig om die hoop vast te houden. In onze eredienst, in de goede dingen die we voor anderen kunnen doen en als het moet in een gezamenlijk protesteren tegen onrecht, krijgt die hoop voeding.
Ja, we leven in de eindtijd en daarin weten we niet, naar Jezus eigen woorden, van de dag noch het uur dat de Mensenzoon zal komen. De opdracht die Jezus ons hierbij geeft is: waak! Ga niet aan de kant staan en toekijken, behoedt je voor fatalisme, blijf doen wat God altijd al van ons vraagt. Jaag de goede dingen van Gods rijk na, zoals een lied uit Taizé zingt: “Het koninkrijk van God is gerechtigheid, vrede en vreugde in de heilige Geest”. Daarin wordt de toekomst waarop we hopen nu al zichtbaar. Blijf hopen!

Ds. Gert Wybe van der Werff
meditatie voor Leeftocht (okt 2025)

Kerkdiensten

Contact

Adressen van de gebouwen

Links

Blijven hopen Blijven hopen We naderen het einde van de kerkelijke kalender, die in het teken staan van de voleinding – de verwachte voltooiing van wat God met zijn schepping begonnen is – en daarmee samenhangend het uitzien naar Jezus’ wederkomst. In de tijd van voleinding gaat het over de “laatste dingen” die in de eindtijd onthuld worden: de dag van het oordeel, over wat recht is en wat onrecht, wat dood is en wat naar het leven wijst. Maar die “laatste dingen” zijn in de bijbel altijd tegelijk de “eerste dingen”: alles wat wezenlijk is voor ons bestaan en voor de wereld. Dat wat eraan vooraf gaat. De dingen die hier en nu evengoed gelden. Daarom moeten we die eindtijd maar niet naar een verre toekomst projecteren. De eindtijd is al ingezet bij Jezus’ kruisdood en opstanding; daarin is ook onze toekomst al zichtbaar geworden. “Het lijkt erop dat we nu in de eindtijd leven” hoor ik vaak opmerken en dan wijst diegene op alle oorlogsgeweld, polarisatie in de samenleving, natuurrampen en andere ellende in de wereld. We ervaren inderdaad een enorme crisis op velerlei gebied, maar hebben vele generaties voor ons dat ook al niet beleefd? Zoals de mensen die voor en tijdens de Tweede Wereldoorlog leefden? En voor velen is toen de wereld/ hun wereld ten onder gegaan… Maar een verschil met vorige generaties is wel dat we, door de, door menselijk toedoen ingezette klimaatopwarming, met het einde van al het leven op onze planeet geconfronteerd worden. Dan kun je alle hoop voor de toekomst verliezen en helemaal als de urgentie om noodzakelijk maatregelen te nemen door velen ontkend of minder gevoeld wordt. En verzet tegen het machtige conglomeraat van kapitaal, fossiele industrie en politiek zinloos lijkt. Het gevoel dat Tommy Wieringa in “Optimisme zonder hoop” sterk onder woorden bracht. Volgens de eerste getuigen van Jezus’ leven en sterven is wat we hopen niet afhankelijk van ontwikkelingen in het wereldgebeuren. In Jezus Christus is God opnieuw met de wereld begonnen. Zijn leven en onderwijs blijven ons een richting uit een zin- en doelloos bestaan wijzen. In zijn nabijheid wordt het leven goed en waardevol om te leven. Door Jezus’ opstanding heeft deze manier van leven toekomst. Daarom schrijft Paulus “Hij is onze hoop” (Kol.1:27). Onze werkelijkheid staat echter in fel contrast met dit goede leven bij Christus. Ons geloof staat daarom voortdurend onder spanning. We hebben de bemoediging van het Woord en van elkaar nodig om die hoop vast te houden. In onze eredienst, in de goede dingen die we voor anderen kunnen doen en als het moet in een gezamenlijk protesteren tegen onrecht, krijgt die hoop voeding. Ja, we leven in de eindtijd en daarin weten we niet, naar Jezus eigen woorden, van de dag noch het uur dat de Mensenzoon zal komen. De opdracht die Jezus ons hierbij geeft is: waak! Ga niet aan de kant staan en toekijken, behoedt je voor fatalisme, blijf doen wat God altijd al van ons vraagt. Jaag de goede dingen van Gods rijk na, zoals een lied uit Taizé zingt: “Het koninkrijk van God is gerechtigheid, vrede en vreugde in de heilige Geest”. Daarin wordt de toekomst waarop we hopen nu al zichtbaar. Blijf hopen! Ds. Gert Wybe van der Werff meditatie voor Leeftocht (okt 2025)
terug