Iedereen krijgt de hartelijke groeten van Aram (20), Ariana (14), Amelia (11) en Aleksa (3). En natuurlijk ook van hun ouders Karina en Alexandr. Nou ga je me toch niet vertellen dat deze namen je niets zeggen? Vooruit, ik ga helpen: hun achternaam is Babayants. Gaat er een belletje rinkelen?
Misschien denk je 'doe niet zo overdreven, natuurlijk ken ik deze mensen', maar geloof het of niet, ik kwam deze week mensen tegen die vertelden hen niet te kennen.
Drie november gingen we met 15 mensen naar Kampen. Met z'n allen namen we van 16:00 tot 20:00 uur deel aan een dienst. Hierin ging ds. Gert Wybe voor en bespeelde Hennie de Vries het orgel. Zo waren we een stukje uit de ketting van mensen die de vlam dag en nacht brandende houden (letterlijk en figuurlijk). En zolang de kaarsvlam brandt, zijn bovengenoemde mensen 'veilig' en hoeven ze niet vrezen voor uitzetting naar Oezbekistan, het land dat ze elf jaar geleden ontvluchtten om veiligheidsredenen.

We worden in de kerk hartelijk welkom geheten door een aantal vrijwilligers die zorgen voor koffie/thee. Om vier uur vertrekken de vrijwilligers en nemen Bertha en Jetsko deze taak over. Twee uur later begrijpen we waarom. De anderen gaan de kerkzaal in. Daar wordt op dat moment een viering beëindigd. Gert Wybe ontvangt de brandende kaars, zodat wij de dienst kunnen voortzetten. In de viering wordt gebeden, gezongen en gelezen uit de bijbel. Gert Wybe vraagt aan eenieder 'Wat brengt je hier?'. Het is opvallend dat niemand schroom voelt om dat in duidelijke taal te vertellen. In alle verhalen klinken de woorden 'onrecht', 'onmacht', 'onbegrip' door. Iedereen is begaan met de mensen die vastzitten in deze kerk. Iedereen is verheugd dat de kerk in Kampen de moed had/heeft om hen asiel te verlenen.
Het doet mij denken aan de 'horens' van het altaar in de tempel in Jeruzalem. Zolang je deze horens vast houdt ben je juridisch gezien beschermd. (Zie 1 Koningen 1: 50-51) Fijn dat Kampen deze lijn doortrekt tot in 2025.

Samen kijken we naar het gesprek tussen Annemiek Schrijver en Mariann Budde
(19-04-2025). De laatste is de Amerikaanse bisschop die de moed had president Trump bij zijn inauguratie om barmhartigheid te vragen. ‘Laat mij een laatste verzoek doen, meneer de president. In naam van onze God vraag ik u om genade te hebben met de mensen in ons land die nu bang zijn', zegt ze. Haar moedige speech tijdens de inauguratie van president Trump ging viral. Over de hele wereld zagen mensen hoe bisschop Mariann Edgar Budde zich tot een zichtbaar verstoorde Trump richtte en om barmhartigheid vroeg voor homo- en biseksuelen, transgender personen, illegale immigranten en kinderen van immigranten.

Onder de indruk van de moed van deze vrouw spraken we over 'moed hebben'. Soms moet je moed verzamelen om iemand tegen te spreken die afgeeft op asielzoekers. Bijvoorbeeld op een verjaardagsvisite waar de meerderheid van de gasten zich negatief uitlaat. Wij herkennen dat en erkennen ook dat wij soms deze moed niet hebben. Een waardevol gesprek waarin we van elkaar kunnen leren hoe om te gaan met situaties waarin je je niet lekker voelt.

Ongemerkt is het 18:00 uur geworden. Een tijdje terug had ook Betty zich bij de keukengroep gevoegd en we zien nu waarom. De tafels zijn gedekt en we krijgen een over heerlijke, zelfgemaakte erwtensoep aangeboden. De soep wordt begeleid door allerlei heerlijkheden. Je kunt denken aan roggebrood, spek en worst. Hennie is als enige in de kerkzaal gebleven, ze bespeelt het orgel en zorgt daarmee dat de vlam niet dooft.

Terug in de kerkzaal start Gert Wybe het tweede deel van de viering Meditatief orgelspel, schriflezingen, nadenken over de 'omgekeerde zaligsprekingen', stilte, voorbeden, samen zingen en samen terugkijken maken daarvan deel uit.

Kort samengevat: we zijn onder de indruk, we zijn bezorgd, we hopen op andere tijden. Dit verblijf in de kerk in Kampen is een bijzondere ervaring. Het voelt goed om hier te zijn.
Inmiddels is de volgende groep binnen gekomen. Ze komen van de Veluwe en hebben een uur gereisd. Samen met hen bidden we 'het gebed in het licht.' en zingen we Dona nobis pacem in canon. Wij reizen terug naar Groningen en de dienst wordt door hen voortgezet.

In de hal van de kerk hangt een grote kaart van Nederland. Hierop hebben de bezoekers met gekleurde spelden aangegeven vanwaar ze zijn gekomen. Jammer genoeg heb ik hiervan geen foto. Misschien een reden om zelf eens te gaan kijken. Je bent altijd welkom.