Niemand
 In de wijkkerk Open Hof te Kampen wordt kerkasiel verleend aan een Oezbeekse familie die al elf jaar in Nederland verblijft. Sommige kinderen uit het gezin Babayants zijn hier geboren en geworteld, maar nu dreigen ze uitgezet te worden. Zoals zij, zijn er in Nederland zo’n 300 kinderen in een vergelijkbare situatie. In Trouw wordt collega Kasper Jager van de kerk in Kampen geïnterviewd:
“De rechter toetst aan de wet, die naar ik begrijp in het vreemdelingenrecht weinig tot geen bescherming biedt aan hier gewortelde kinderen. Daar gaat het mis, en het is goed dat er mensen opstaan tegen die beslissingen en zeggen: wat gebeurt hier eigenlijk, wat doen we met mensen? Je kunt van alles denken over asiel, je kunt ook best vinden dat er minder mensen mogen komen. Maar daar gaat dit niet over. Dit gaat over kinderen die hier al heel lang zijn.” Kerkasiel biedt een vorm van bescherming. Het gezin verblijft in de kerk, terwijl er een voortdurende viering gaande gehouden wordt. Zelf heb ik daar al een paar maal een bijdrage aan geleverd door enkele uren voor te gaan. Meer dan 200 collega’s uit het hele land doen dat ook. Bij één van deze vieringen las ik gedichten voor. Voor het digitale tijdperk knipte ik regelmatig teksten uit en plakte die in een multomap, die ik jaren niet had ingezien, maar mee had genomen naar Kampen. Daar vond ik deze tekst terug: Toen de joden door antisemitisme vervolgd werden heb ik niets gedaan want ik ben geen jood Toen ze de buitenlanders wegstuurden heb ik gezwegen want ik ben geen buitenlander Toen vrouwen werden gediscrimineerd heb ik gezwegen want ik ben geen vrouw Toen homo’s in elkaar werden geslagen heb ik niet geprotesteerd want ik ben geen homo Toen ik aan de beurt was was er niemand die nog protesteerde (Martin Niemöller) Ds. Bert Altena column voor Leeftocht (januari/februari 2025) | ||
| terug | ||